لوله های پلیمری

همزمان با آغاز بکار گیری وسیع فلزات در صنایع مختلف تا بحال ، محققین همواره در تلاش برای تقلیل نقاط ضعفی همچون خوردگی این مواد و افزایش مقاومت آنها در برابر عواملی نظیر زنگ زدگی با تولید آلیاژ های برتر و یا انتخاب یک پوشش متناسب به عنوان روکش فلزات بودند. در این راستا روش آبکاری ، تولید فلزات آلیاژی و در نهایت استفاده از رنگ و انواع پلیمرها مورد نظر قرار گرفته است.

پاره ای از مواد پلیمرها توانسته اند حتی جایگزین فلزات گردند. بعنوان مثال در تاسیسات لوله کشی ساختمانها و صنایع گوناگون که مسئله خوردگی فلزات همیشه موجب خسارت مستقیم و غیر مستقیم عمده بوده است.

لوله های پلیمری که از نظر کاربردی فاقد گرفتاری های لوله های فلزی از جمله پوسیدگی و زنگ زدگی و غیره بوده و تا حدی جایگزین لوله های فلزی شده اند. ولی این نوع لوله ها نیز دارای نقاط ضعف دیگری مانند محدودیت عملی در انتقال حرارت و یا تحمل فشار و دمای بالا و غیره می باشند.

جهت رفع این نقیصه و دستیابی به فرمولی که کلیه مزایای فلز و پلیمر را داشته و عاری از معایب آنها باشد، تلفیق  مواد پلیمر و فلز بود که مورد توجه محققین قرار گرفت، بطوریکه در سیستم های لوله کشی بویژه تاسیسات بهداشتی ، حرارتی و برودتی در چند سال گذشته تحولات جدیدی بوجود آمده که نتیجتاً موفق گردیده اند با استفاده از پلی اتیلن و یکی از فلزات رنگی ، نوعی لوله چند لایه تولید نمایند. این نوع لوله ها در کشورهای پیشرفته صنعتی به مرور جایگزین لوله های فلزی سنتی می شوند.